Nur wo man zu Fuß war, war man wirklich…” Goethe
Wij, mijn vrouw en ik, zijn net terug van een week Pieterpad lopen. Niet het hele Pieterpad, want 498 kilometer is te lang om in een week te lopen, maar we hebben zes etappes gelopen.
In de afgelopen twee jaren hebben we vaker een aantal etappes gelopen, dit keer liepen we in 6 dagen van Braamt naar Venlo.
Voor mij is het mooie van het lange afstandswandelen het wandelen van A naar B naar C naar D, in plaats van, zoals zo vaak, een rondje in de buurt van Hoofddorp.
Gevoelsmatig geeft dat voor mij een extra dimensie aan het wandelen: Je bent ergens naar toe onderweg.
In afstand misschien hetzelfde, maar in doel heel iets anders.
Dat geeft voor mij een verbinding met ‘het leven’:
Niet zomaar doelloos leven, maar leven met een doel, een richting die ik uit wil.
Als coach spreek ik nogal eens mensen die dat doel niet hebben. De één is het kwijtgeraakt, een ander heeft het nooit kunnen vinden.
Vroeg of laat lopen zij er tegenaan. Lopen ze er tegenaan dat er ‘iets’ mist.
Voelen ze zich doelloos, nutteloos soms.
En dat is niet waar wij voor bedoeld zijn!
Ik word er zo door geraakt als ik weer iemand tegenover me heb zitten die zichzelf kwijt is (geraakt).
Die, omdat in zijn jeugd ‘die lat’ altijd zo hoog is gelegd, nu nòg steeds aan het springen is om erover heen te kunnen komen.
Of tegen wie nooit gezegd is: “Dochter, je mag er zijn zoals je bent. Ik hou van je.”
Of mensen die vastzitten in de 24 uurs economie, die rat-race waar velen van ons in terecht gekomen zijn.
Het maar blijven gaan, blijven presteren wat zoveel van ons vraagt.
Dat levert stress op!
Zelfs zoveel dat velen zich voorbij lopen en blijven lopen totdat ze niet meer kunnen lopen.
Zoveel mensen zijn zichzelf kwijtgeraakt op een dusdanige manier dat ze er niet meer uitkomen (en ja, soms duurt dat wel heel lang).
Dan kunnen ze gedurende een korte periode steun gebruiken om daarna weer zelf verder te kunnen.
Er is, in mijn beleving, niets mooiers dan om als levenscoach deze personen weer op weg helpen naar het zichzelf hervinden;
naar het van zichzelf houden, naar weer stevig in het leven kunnen staan en van daaruit te kunnen léven.
Zoals een coachee aan het einde van zijn traject tegen mij zei: “Nu begint Harm 2.0!”
Even terug naar het langeafstandswandelen:
Voor mij is dit het ultieme onthaasten en beleven: je komt stap voor stap steeds een stap verder en hebt alle tijd om eens goed om je heen te kijken.
Stap voor stap; ja, dat betekent ook dat je dat rulle zandpad op die lastige helling op moet.
Dat je moet uitkijken voor die boomwortels en laag hangende takken. Dat het nog wel eens kan regenen of hard waaien.
Dat je denkt: “Komt er nou nooit een einde aan deze tocht?”
En toch, als je dan aan het einde van de etappe van die dag gekomen bent, kun je terugkijken op een dag vol ervaringen,
(soms) worstelingen, pijn, opluchting, ontroering, noem het maar op.
De vergelijking met het leven is snel gemaakt.
Ook in het leven gaat niet alles van een leien dakje, moet je worstelen en ploeteren.
Kun je genieten van al het moois dat er langs komt.
Ik pleit ervoor om dat laatste meer te doen. Om te zeggen:
“Die ‘rat-race’ kan me gestolen worden.”
Om het heft in eigen handen te nemen en zelf te bepalen wanneer je iets gaat doen.
Begrijp me niet verkeerd, dit is geen pleidooi voor egoïsme, voor ‘ikke-ikke’ , voor …. vul zelf maar in.
Nee, ik pleit ervoor dat je (weer) rust in je leven toelaat. Dat je het kraantje aan je emmer weer kunt vinden zodat je die emmer op tijd leeg kunt laten lopen in plaats van dat ‘ie steeds maar voller wordt totdat het overstroomt…
Dat je genieten kunt van wat je tegenkomt in plaats van steeds maar weer bezig te zijn met je volgende target, auto, huis, vriendin, ….
Dat je de waarde van je leven laat afhangen van wie jij bent en niet van wat een ander daarvan gemaakt heeft.
Leef je leven stap voor stap; want dát is waar je voor gemaakt bent.
Het tempo wat ons goed past is het stap-voor-stap-tempo (vooruit, af en toe mag je ook best even rennen).
Want, als je het leven stap voor stap leeft, leef je pas werkelijk. Dan ervaar je de dingen die er werkelijk toe doen.
Dan kun je zijn zoals je bedoeld bent.
Dan zul je, zoals Goethe al zei, werkelijk zijn waar je bent.
Dan leef je écht!
