Eén van mijn coachees liep er tegenaan dat in de werksituatie het als gewoon (en wenselijk) werd gezien dat de teamleden dagelijks overwerkten. De dagen werden volgepland met afspraken; tussen de afspraken door was er geen ruimte voor bezinning/reflectie. En het schrijven van je verslagen schrijven deed je dus maar aan het einde van de (vaak te lange) werkdag.
Deze coachee had daar om meerdere redenen een probleem mee, maar ja, hoe geef je dat aan als je dat niet gewend bent om te doen en als je een people-pleaser bent?
Na een paar coachgesprekken ontstond bij de coachee de overtuiging dat zij, maar ook een ander, best een andere mening mag hebben. Dat, als jij iets aangeeft, een ander daar anders over kan denken. En: dat dat niet betekent dat de ander jou minder aardig vindt o.i.d., maar dat de ander daar simpelweg anders over denkt. De ander mag daarin, net als jij, ook ruimte innemen.
En soms hebben dingen tijd nodig om te laten landen. Jij mag jezelf neerzetten zoals jij bent (met respect voor de ander). Als je dat niet doet, bestaat de kans dat de ander jou gaat benaderen volgens het beeld dat de ander van jou heeft.
Deze coachee durfde met de eigen belemmerende overtuigingen aan de slag te gaan:
- ‘Ik durf geen risico’s te lopen’, werd: ‘Ik mag risico’s nemen/lopen’
- ‘Ik moet alles onder controle houden’, werd: ‘Ik mag dingen loslaten’
- ‘Wat zullen anderen dan wel van me denken?’ werd: ‘Ik heb geen invloed op wat anderen van mij denken’
- ‘Ik moet voldoen aan de verwachtingen van anderen’, werd: ‘Ik hoef niet (altijd) te voldoen aan de verwachtingen van anderen’
- ‘Ik word niet geaccepteerd zoals ik ben’, werd: ‘Ik ben goed zoals ik ben’
- ‘Ik moet mezelf steeds bewijzen’, werd: ‘Ik mag zijn zoals ik ben en mag fouten maken’
Doordat zij dat durfde aan te gaan, zichzelf durfde te veranderen, veranderde daardoor in haar team ook het een en ander:
Er ontstond hierdoor namelijk een grote verandering wat betreft dat ‘standaard overwerken’. Meerdere collega’s durfden toen ook aan te geven dat ze het overwerken eigenlijk heel vervelend vonden, dat de werkdruk te groot was.
Met elkaar heeft het team toen een voorstel gemaakt om de werkdruk te verminderen. Dat voorstel werd besproken met de directeur en voorgesteld aan het bestuur. Concrete voorstellen (waaronder het openstellen van een vacature voor een administratief medewerker) zijn daarin gedaan waarop vanuit de directie/bestuur positief gereageerd is.
Dit alles n.a.v. de stoute schoenen aantrekken door deze coachee en één opmerking te maken over de werktijden.
Tijdens de coaching gesprekken heeft deze coachee ontdekt zicht te hebben op dingen die spelen en kon daardoor de vinger op zere plekken leggen.
Dit is nog steeds niet altijd makkelijk, want wat kan het lastig blijven als er een ‘tegen-reactie’ komt. Maar toch … er kwamen dingen in beweging bij de coachee zelf én daardoor dus ook bij anderen.
Dingen doorzien en dingen in beweging krijgen ziet deze coachee nu als een talent. Daardoor ontstond bij haar de durf om in het team steeds meer haar ruimte in te nemen.
